Afrika brandt op onze netvliezen
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jos
25 Oktober 2005 | België, Brussel
Poza blijkt voor enkele mensen verslavend te zijn. Ook voor zij die hem schrijven. Poza was ons houvast om 's avonds onze indrukken te verwerken.
We zijn nu terug, maar Afrika brandt nog op onze netvliezen. De geuren zijn er nog, het lila van de Jacaranda, maar vooral de kinderen. Die voelen we nog, diep in onze ziel.
Zaterdag namen we afscheid van Paul. Een indrukwekkend man. Krachtig, bezielend, democraat in denken en handelen.
's Ochtends belden we hem om concreet af te spreken. Of hij zijn vrouw en kinderen kon meebrengen?
Hij twijfelde even en zei dan dat de kinderen andere afspraken hadden, de oudste dochter moest studeren, de jongste had nog huiswerk...
We spraken af om 11 uur, ergens in de stad. Met wat noeste kaartleesarbeid zouden Jean en Bruno het wel vinden.
Om tien uur stond hij al aan de Cottages. Met vrouw en twee dochters.
"Ik heb even een familieraad gehouden en we hebben beslist dat het belangrijker is om afscheid van jullie te nemen. Jullie zijn familie, nu"
's Middags, op een bank in de dierentuin krijgen we de tijd om door te praten met Thato, de oudste dochter.
Thato, liefde in Zoeloe, studeert Politieke en Sociale Wetenschappen aan de Wits-universiteit.
21 jaar jong en al even indrukwekkend als haar vader.
Ze heeft het allemaal al gezien. Eerst ging ze naar school in de rurale gebieden, dan in Soweto, waar ze een eenkamerwoning hadden. Van Soweto ging het naar Sacred Heart en nu naar de universiteit.
"Het was niet gemakkelijk. Soms verweet men je dat het goed met je ging, voor sommigen was je een verrader."
En apartheid?
"Dat is het verhaal van de generatie van mijn ouders. Wij zijn de generatie van de hoop. Weet je, ik heb vrienden van alle kleuren. Mijn generatie moet haar ouders opvoeden, hen leren om te vergeven. Dit volk heeft genoeg geleden en we mogen niet in de val trappen, we moeten bewust op het pad van de vrede blijven. Daarom wil ik in de diplomatie."
Wij vroegen het ons al dagen af. Hoe slaag je erin om in een land met zulke schrijnende tegenstellingen de overgang van apartheid naar democratie geweldloos te laten verlopen?
Ja, Bob, Mandela is iemand om te zoenen.
Na de dierentuin ging het opeens heel snel. We werden er zowaar stil van. Een laatste blik op Johannesburg, een laatste knuffel voor Paul.
"You know, the channels are open. Use them. We are family now."
Dan was er de vlucht. Lang en oncomfortabel. Er was ook de vermoeidheid... want we zijn diep moeten gaan.
Wat doe je als je op een school bent waar de kinderen geen eten hebben? Dan eet je niet. Het lunchpakket blijft in de auto.
De volgende dag maak je geen lunchpakket meer.
En dan is er de hitte. De laatste dag brandde de zon schroeiend heet op het witte zand. 38°? Of meer?
Als een week in dat klimaat, met de malariamuggen en het weinige eten een mens al zo diep laten gaan, wat doet het dan met je als je dag na dag, jaar na jaar zo leeft?
En toch, het was schitterend, schokkend, verrijkend, vertederend, hoopgevend,...soms tot tranen toe bewogen, ontroerend.
We kunnen mensen als Paul en Dr.Mdletshe (onze pastor uit Mbazwana) niet genoeg bedanken. Zonder hen hadden we het niet kunnen zien wat we nu gezien hebben. Zij gaven ons de verhalen mee achter de gezichtjes. Wij dragen die verhalen mee, ons leven lang.
Nog even, als doordenkertje dit citaat uit "De biografie van Evita Bezuidenhout, een leven apart" van Pieter-Dirk Uys. (geschreven in 1990, 4 jaar voor het einde van de apartheid)
"Zuid-Afrika.
Het mooiste land van de hele wereld. Het land waar de mensen het aardigst zijn en ik ken ze. Waar de grappen het leukst zijn en ik jat ze. Het land waar het eten het beste smaakt, de bloemen het langst bloeien, de zon het veiligst schijnt en de lucht het zuiverst is. Het land waar huisbedienden het allergoedkoopst zijn en de beste tuinhulpen te vinden zijn, het onderwijs het gemakkelijkst is en Afrikaans de mooiste taal is. Het land waar het ritme van de zwarte dansers het best uitvoerbaar is. Het verleden is het interessantst, de toekomst het opwindendst en de politiek het afschuwelijkst."
Dat was toen. Nu is er de regenboognatie met een onderwijs dat hard bezig is het juk van het bantoe-onderwijs af te werpen.
Wij zijn blij dat wij daar getuigen van konden zijn en er, samen met onze Vlaamse scholen toe kunnen bijdragen.
Siyabonga (bedankt in Zoeloe)
We zijn nu terug, maar Afrika brandt nog op onze netvliezen. De geuren zijn er nog, het lila van de Jacaranda, maar vooral de kinderen. Die voelen we nog, diep in onze ziel.
Zaterdag namen we afscheid van Paul. Een indrukwekkend man. Krachtig, bezielend, democraat in denken en handelen.
's Ochtends belden we hem om concreet af te spreken. Of hij zijn vrouw en kinderen kon meebrengen?
Hij twijfelde even en zei dan dat de kinderen andere afspraken hadden, de oudste dochter moest studeren, de jongste had nog huiswerk...
We spraken af om 11 uur, ergens in de stad. Met wat noeste kaartleesarbeid zouden Jean en Bruno het wel vinden.
Om tien uur stond hij al aan de Cottages. Met vrouw en twee dochters.
"Ik heb even een familieraad gehouden en we hebben beslist dat het belangrijker is om afscheid van jullie te nemen. Jullie zijn familie, nu"
's Middags, op een bank in de dierentuin krijgen we de tijd om door te praten met Thato, de oudste dochter.
Thato, liefde in Zoeloe, studeert Politieke en Sociale Wetenschappen aan de Wits-universiteit.
21 jaar jong en al even indrukwekkend als haar vader.
Ze heeft het allemaal al gezien. Eerst ging ze naar school in de rurale gebieden, dan in Soweto, waar ze een eenkamerwoning hadden. Van Soweto ging het naar Sacred Heart en nu naar de universiteit.
"Het was niet gemakkelijk. Soms verweet men je dat het goed met je ging, voor sommigen was je een verrader."
En apartheid?
"Dat is het verhaal van de generatie van mijn ouders. Wij zijn de generatie van de hoop. Weet je, ik heb vrienden van alle kleuren. Mijn generatie moet haar ouders opvoeden, hen leren om te vergeven. Dit volk heeft genoeg geleden en we mogen niet in de val trappen, we moeten bewust op het pad van de vrede blijven. Daarom wil ik in de diplomatie."
Wij vroegen het ons al dagen af. Hoe slaag je erin om in een land met zulke schrijnende tegenstellingen de overgang van apartheid naar democratie geweldloos te laten verlopen?
Ja, Bob, Mandela is iemand om te zoenen.
Na de dierentuin ging het opeens heel snel. We werden er zowaar stil van. Een laatste blik op Johannesburg, een laatste knuffel voor Paul.
"You know, the channels are open. Use them. We are family now."
Dan was er de vlucht. Lang en oncomfortabel. Er was ook de vermoeidheid... want we zijn diep moeten gaan.
Wat doe je als je op een school bent waar de kinderen geen eten hebben? Dan eet je niet. Het lunchpakket blijft in de auto.
De volgende dag maak je geen lunchpakket meer.
En dan is er de hitte. De laatste dag brandde de zon schroeiend heet op het witte zand. 38°? Of meer?
Als een week in dat klimaat, met de malariamuggen en het weinige eten een mens al zo diep laten gaan, wat doet het dan met je als je dag na dag, jaar na jaar zo leeft?
En toch, het was schitterend, schokkend, verrijkend, vertederend, hoopgevend,...soms tot tranen toe bewogen, ontroerend.
We kunnen mensen als Paul en Dr.Mdletshe (onze pastor uit Mbazwana) niet genoeg bedanken. Zonder hen hadden we het niet kunnen zien wat we nu gezien hebben. Zij gaven ons de verhalen mee achter de gezichtjes. Wij dragen die verhalen mee, ons leven lang.
Nog even, als doordenkertje dit citaat uit "De biografie van Evita Bezuidenhout, een leven apart" van Pieter-Dirk Uys. (geschreven in 1990, 4 jaar voor het einde van de apartheid)
"Zuid-Afrika.
Het mooiste land van de hele wereld. Het land waar de mensen het aardigst zijn en ik ken ze. Waar de grappen het leukst zijn en ik jat ze. Het land waar het eten het beste smaakt, de bloemen het langst bloeien, de zon het veiligst schijnt en de lucht het zuiverst is. Het land waar huisbedienden het allergoedkoopst zijn en de beste tuinhulpen te vinden zijn, het onderwijs het gemakkelijkst is en Afrikaans de mooiste taal is. Het land waar het ritme van de zwarte dansers het best uitvoerbaar is. Het verleden is het interessantst, de toekomst het opwindendst en de politiek het afschuwelijkst."
Dat was toen. Nu is er de regenboognatie met een onderwijs dat hard bezig is het juk van het bantoe-onderwijs af te werpen.
Wij zijn blij dat wij daar getuigen van konden zijn en er, samen met onze Vlaamse scholen toe kunnen bijdragen.
Siyabonga (bedankt in Zoeloe)
-
25 Oktober 2005 - 11:57
Mama:
Dit is een echte liefdesbrief aan Z.A -
25 Oktober 2005 - 19:19
Dirk:
Sprakeloos ... en toch, nen dikke, welgemeende proficiat, alleen al voor het delen! -
26 Oktober 2005 - 17:47
Erwin Roosen:
Jullie relaas heeft Afrika ook een beetje op mijn netvliezen doen branden! Al was het maar door jullie teksten te lezen én de foto's te bekijken!
Bedankt voor het delen van deze ongetwijfeld schitterende ervaring!
Hopelijk kan de regenboog van het Afrikaanse volk ook tot in onze scholen stralen! -
26 Oktober 2005 - 19:18
Rolf, Trappenhuis:
Bedankt voor al jullie ontroerende berichten.
Het heeft mijn betrok-kenheid bij het project nog eens sterker gemaakt. -
01 November 2005 - 18:14
Jan KOOGO:
laat ons dit niet vergeten... -
09 November 2005 - 20:03
ROMANZA:
Amaai,dat begint pijn te doen op mijn netvliezen hoor .Ik moet er al druppeltjes in doen.er valt zeker nog veel te vertellen.... -
06 December 2005 - 22:28
Romanza:
hello wanneer komen er meer verhalen.We zijn heel erg benieud naar jullie verdere reacties over jullie ongelooflijke ervaringen. We worden erg ongeduldig
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
