Nkulunkulu

Zaterdag vertokken we om kwart over zeven vanuit Pretoria naar Mbazwana.

De baan lag er on-Afrikaans goed bij. We passeerden twee bijna futuristische tolwegen en stonden meer dan een kwartier stil bij wegenwerken. Regelmatig kom je schitterend onderhouden benzinestations tegen waar je ook een bank, een Wimpy of Kentucky Fried Chicken tegenkomt. De reiziger langs Zuid-Afrikaanse wegen heeft niet te klagen.
De gemiddelde Zuid-Afrikaan wel. Hoewel de benzine ongeveer 75 cent per liter kost, blijft vervoer voor de mensen een zware financiële last. Die tolwegen maken het voor de mensen nog duurder. Je ziet dan ook overal mensen; naast de middenberm, op de vluchtstrook,… mensen die je weet niet hoeveel kilometers stappen.

Het landschap was niet in woorden te vatten. Weids, met soms het felrode zand van Afrika en dan weer de gouden savanne… Dan weer bossen eucalyptus of mimosa…

Ruraal Afrika liet ook niet lang op zich wachten. Overal langs de weg zag je kralen van een paar ronde bepleisterde hutten. Soms waren ze uit betonblokken opgetrokken, soms bestonden ze uit twee lagen gevlochten takken, met stenen en leem ertussen.

Af en toe moest Bruno stoppen voor een kudde geiten, schapen of koeien.

In Hluhluwe (zeg sjlusjluuwe, terwijl je tussen de tanden lucht naar binnen zuigt), de laatste stad voor ons dorpje, deden we voorraden in voor de volgende dagen. In de Spar kon je zowat alles vinden, maar het aanbod was veel kleiner. Eén soort aardbeienconfituur en twee merken rijst. Het was, anders dan in de winkelcentra in Johannesburg, een supermarkt vol uitgelaten zwarte medemensen, Zoeloes in dit geval. De sfeer voelde meteen helemaal anders aan ...alsof je in Zuid-Afrika twee parallelle werelden hebt.

We waren vroeger dan verwacht in Mbazwana. De laatste 1,5 kilometer werd al gauw duidelijk dat onze 4X4 een absolute noodzaak was. Wit duinzand met één indrukwekkende heuvel. Bruno kon zijn pret niet op.

Op de foto’s kan je ons stulpje zien. “Very basic”, zei Janice, onze huisbazin.
Basic, maar wat er moet zijn, is er. Er is zelfs meer. In de reusachtige tuin staan een openluchtkeuken met eethoek. Daar eten we en zitten we ’s avonds te werken. In het huis, met een dak van golfplaten, is het veel te warm.

Zondag vonden dat we een rustdag verdiend hadden.
Bruno ging, samen met een lokale gids vier (VIER) uur mountainbiken. Ze reden door de mangroves, door de bush en kwamen op plaatsen waar men nog maar zelden een blanke had gezien. Een blanke die voor zijn plezier op een fiets rijdt was al helemaal vreemd.

Jean en Linda gingen naar de kerk.
De directeur van het leermiddelencentrum is ook pastor. Samen met Cynthia, onze lerarenbegeleider, zaten we meteen middenin een gospelmis. Het ging vooruit, zoals Van het Groenenwoud zei. Stuwende ritmes, vierstemmige gezangen, enkele vrouwen met klokken van stemmen… Vier uur lang was het puur genieten. Nkulunkulu is Zoeloe voor god.

Het was geen toeval dat we net vandaag de mis bijwoonden, zei de pastor, het moest zo zijn, want vandaag was het vrouwendag.
Op vrouwendag nemen de vrouwen de mis in handen. Zij preken, zingen en bezingen de vrouw.
Op vrouwendag, vier keer per jaar, krijgen de weduwen van de gemeenschap een voedselpakket waar ze drie maand mee verder moeten.
10 kg rijst
5 kg bruine bonen
5 kg maïzena (om pap mee te maken)
5kg bruine suiker
1 kg zout
2 liter olie
250 g droge gist
10 kg uien
5 kaarsen
Lucifers

We laten de foto’s weer voor zich spreken.

Straks vertrekken we om acht uur om twee scholen te bezoeken. Het belooft spannend te worden, want het zand zorgt voor een bijkomende uitdaging.

Berichten sturen gaat erg moeizaam, het gaat via de telefoon naar de satelliet. We kunnen ook enkel ’s ochtends berichten sturen. Het is hier zo donker dat na zessen buiten komen sterk af te raden is. Er staan geen wegwijzers langs de zandwegen!