Nkosi Sikelele Africa

We beginnen het stilaan in de vingers te krijgen. Om kwart over zes op, buiten ontbijten terwijl de zon al brandt, om half acht naar het resource center en daar wachten op een gids. Vandaag moeten we onze terugvlucht bevestigen. Niet zonder moeite. Na vast te stellen dat het niet kon via internet en het telefonisch ook niet kon, was onze Michel vanuit Brussel de reddende engel. Michel, als we dus zondag kunnen terugkeren is het dankzij jou.
Vandaag was de gids de directeur van het centrum, Tembe.
Na veertien kilometer over het mulle zand kwamen we aan in Othungusini, de partnerschool van Hasselt. Een kleine school met een minzame, oudere directeur.
Hier was duidelijk wel leven in de brouwerij. Er kwam gelach uit de klassen en kinderen durfden te glimlachten.
Vanaf vandaag veranderden we onze strategie en stuurden we Tembe voorop om de kinderen voor te bereiden op drie blanken met camera en fototoestel.
In de tweede klas keken we onze ogen uit. Er was veel didactisch materiaal, er was interactie tussen de kinderen. Echt bemoedigend, na de aanblik van de kinderen die bijna gelaten in de banken zaten, eergisteren.
Een echte verklaring waarom het nu zo anders is hebben we niet, want de vrachtwagen is ook hier niet gekomen, deze week…

Om elf uur ging de sirene voor de middagpauze en renden de kinderen de vlakte op op zoek naar eten. Vlakbij verkocht men zakjes met nootjes en waterijsjes. Een paar oudere jongens kwamen een rand vragen om eten te kopen. Tembe vroeg een pijnstiller tegen de hoofdpijn. Bleek dat ook hij de hele dag nog niet had gegeten.

En dorst! We zorgen ervoor dat we elke dag vier liter water in de auto hebben staan om geregeld te kunnen drinken. Het is warm, zo’n 35 graden, en er staat een behoorlijke wind. Je voelt dus niet dat je uitdroogt.
De onderwijzers wonen in “cottages’ naast de school, eenkamerwoningen. Ze wonen er alleen, vrouw en kinderen zien ze alleen tijdens het weekend. Als ze aan transport geraken, tenminste.
En toch zagen we weer die kracht, die sprankel in de ogen. Het enthousiasme ook om samen te kunnen werken met een school in Vlaanderen.
Al zijn de verwachtingen wel wat hoog. De directeur vroeg of het makkelijk was om van ons department fondsen los te krijgen om twee lokalen bij te bouwen, een leerling vroeg of we voor een microscoop konden zorgen.
Er zijn bijna geen schoolboeken, je hebt honger en je vraagt een microscoop? Betekent dat dan dat er ook honger is naar kennis?

En toen zongen ze. Zoeloegezangen, driestemmig, met krachtige bassen.
Over Nkulunkulu. Zo mooi dat de krop in de keel er weer was.

Om twaalf uur reden we naar onze tweede school van de dag, de partnerschool van Schellebelle. Na een half uur zandwegen vonden we, midden in de vlakte, de school.
The middle of nowhere ligt dus hier. Kilometersver savanne, af en toe een akker, kilometers aangelegde bossen, enkele verspreide hutten en een network van zandwegen.
Sommige kinderen moeten na schooltijd nog zes kilometer stappen.
‘Tegen 2050 gaan ze hier waterleiding en electriciteit aanleggen.’ Tembe zei het kurkdroog, zonder een zweem van humor.
De directeur was ook hier een minzaam man, die benieuwd was om te horen of we in Vlaanderen de nieuwe onderwijskundige inzichten al gebruiken. OBE, ervaringsgericht onderwijs.
Morgen bezoeken we onze laatste school, de partnerschool van Wuustwezel.

We kunnen momenteel zeer moeilijk foto`s plaatsen. Eens vrijdag terug in Jo`burg maken we dat wel goed.