Nkosi Sikelele Africa
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jos
20 Oktober 2005 | Zuid-Afrika, Mbazwana
We beginnen het stilaan in de vingers te krijgen. Om kwart over zes op, buiten ontbijten terwijl de zon al brandt, om half acht naar het resource center en daar wachten op een gids. Vandaag moeten we onze terugvlucht bevestigen. Niet zonder moeite. Na vast te stellen dat het niet kon via internet en het telefonisch ook niet kon, was onze Michel vanuit Brussel de reddende engel. Michel, als we dus zondag kunnen terugkeren is het dankzij jou.
Vandaag was de gids de directeur van het centrum, Tembe.
Na veertien kilometer over het mulle zand kwamen we aan in Othungusini, de partnerschool van Hasselt. Een kleine school met een minzame, oudere directeur.
Hier was duidelijk wel leven in de brouwerij. Er kwam gelach uit de klassen en kinderen durfden te glimlachten.
Vanaf vandaag veranderden we onze strategie en stuurden we Tembe voorop om de kinderen voor te bereiden op drie blanken met camera en fototoestel.
In de tweede klas keken we onze ogen uit. Er was veel didactisch materiaal, er was interactie tussen de kinderen. Echt bemoedigend, na de aanblik van de kinderen die bijna gelaten in de banken zaten, eergisteren.
Een echte verklaring waarom het nu zo anders is hebben we niet, want de vrachtwagen is ook hier niet gekomen, deze week…
Om elf uur ging de sirene voor de middagpauze en renden de kinderen de vlakte op op zoek naar eten. Vlakbij verkocht men zakjes met nootjes en waterijsjes. Een paar oudere jongens kwamen een rand vragen om eten te kopen. Tembe vroeg een pijnstiller tegen de hoofdpijn. Bleek dat ook hij de hele dag nog niet had gegeten.
En dorst! We zorgen ervoor dat we elke dag vier liter water in de auto hebben staan om geregeld te kunnen drinken. Het is warm, zo’n 35 graden, en er staat een behoorlijke wind. Je voelt dus niet dat je uitdroogt.
De onderwijzers wonen in “cottages’ naast de school, eenkamerwoningen. Ze wonen er alleen, vrouw en kinderen zien ze alleen tijdens het weekend. Als ze aan transport geraken, tenminste.
En toch zagen we weer die kracht, die sprankel in de ogen. Het enthousiasme ook om samen te kunnen werken met een school in Vlaanderen.
Al zijn de verwachtingen wel wat hoog. De directeur vroeg of het makkelijk was om van ons department fondsen los te krijgen om twee lokalen bij te bouwen, een leerling vroeg of we voor een microscoop konden zorgen.
Er zijn bijna geen schoolboeken, je hebt honger en je vraagt een microscoop? Betekent dat dan dat er ook honger is naar kennis?
En toen zongen ze. Zoeloegezangen, driestemmig, met krachtige bassen.
Over Nkulunkulu. Zo mooi dat de krop in de keel er weer was.
Om twaalf uur reden we naar onze tweede school van de dag, de partnerschool van Schellebelle. Na een half uur zandwegen vonden we, midden in de vlakte, de school.
The middle of nowhere ligt dus hier. Kilometersver savanne, af en toe een akker, kilometers aangelegde bossen, enkele verspreide hutten en een network van zandwegen.
Sommige kinderen moeten na schooltijd nog zes kilometer stappen.
‘Tegen 2050 gaan ze hier waterleiding en electriciteit aanleggen.’ Tembe zei het kurkdroog, zonder een zweem van humor.
De directeur was ook hier een minzaam man, die benieuwd was om te horen of we in Vlaanderen de nieuwe onderwijskundige inzichten al gebruiken. OBE, ervaringsgericht onderwijs.
Morgen bezoeken we onze laatste school, de partnerschool van Wuustwezel.
We kunnen momenteel zeer moeilijk foto`s plaatsen. Eens vrijdag terug in Jo`burg maken we dat wel goed.
Vandaag was de gids de directeur van het centrum, Tembe.
Na veertien kilometer over het mulle zand kwamen we aan in Othungusini, de partnerschool van Hasselt. Een kleine school met een minzame, oudere directeur.
Hier was duidelijk wel leven in de brouwerij. Er kwam gelach uit de klassen en kinderen durfden te glimlachten.
Vanaf vandaag veranderden we onze strategie en stuurden we Tembe voorop om de kinderen voor te bereiden op drie blanken met camera en fototoestel.
In de tweede klas keken we onze ogen uit. Er was veel didactisch materiaal, er was interactie tussen de kinderen. Echt bemoedigend, na de aanblik van de kinderen die bijna gelaten in de banken zaten, eergisteren.
Een echte verklaring waarom het nu zo anders is hebben we niet, want de vrachtwagen is ook hier niet gekomen, deze week…
Om elf uur ging de sirene voor de middagpauze en renden de kinderen de vlakte op op zoek naar eten. Vlakbij verkocht men zakjes met nootjes en waterijsjes. Een paar oudere jongens kwamen een rand vragen om eten te kopen. Tembe vroeg een pijnstiller tegen de hoofdpijn. Bleek dat ook hij de hele dag nog niet had gegeten.
En dorst! We zorgen ervoor dat we elke dag vier liter water in de auto hebben staan om geregeld te kunnen drinken. Het is warm, zo’n 35 graden, en er staat een behoorlijke wind. Je voelt dus niet dat je uitdroogt.
De onderwijzers wonen in “cottages’ naast de school, eenkamerwoningen. Ze wonen er alleen, vrouw en kinderen zien ze alleen tijdens het weekend. Als ze aan transport geraken, tenminste.
En toch zagen we weer die kracht, die sprankel in de ogen. Het enthousiasme ook om samen te kunnen werken met een school in Vlaanderen.
Al zijn de verwachtingen wel wat hoog. De directeur vroeg of het makkelijk was om van ons department fondsen los te krijgen om twee lokalen bij te bouwen, een leerling vroeg of we voor een microscoop konden zorgen.
Er zijn bijna geen schoolboeken, je hebt honger en je vraagt een microscoop? Betekent dat dan dat er ook honger is naar kennis?
En toen zongen ze. Zoeloegezangen, driestemmig, met krachtige bassen.
Over Nkulunkulu. Zo mooi dat de krop in de keel er weer was.
Om twaalf uur reden we naar onze tweede school van de dag, de partnerschool van Schellebelle. Na een half uur zandwegen vonden we, midden in de vlakte, de school.
The middle of nowhere ligt dus hier. Kilometersver savanne, af en toe een akker, kilometers aangelegde bossen, enkele verspreide hutten en een network van zandwegen.
Sommige kinderen moeten na schooltijd nog zes kilometer stappen.
‘Tegen 2050 gaan ze hier waterleiding en electriciteit aanleggen.’ Tembe zei het kurkdroog, zonder een zweem van humor.
De directeur was ook hier een minzaam man, die benieuwd was om te horen of we in Vlaanderen de nieuwe onderwijskundige inzichten al gebruiken. OBE, ervaringsgericht onderwijs.
Morgen bezoeken we onze laatste school, de partnerschool van Wuustwezel.
We kunnen momenteel zeer moeilijk foto`s plaatsen. Eens vrijdag terug in Jo`burg maken we dat wel goed.
-
20 Oktober 2005 - 07:00
MichelP:
Elke dag geniet ik van jullie verhalen, tis echt prachtig. Spijtig dat het zondag al gedaan is, of blijven julie dan toch nog wat langer? ik dacht dat het voor te lachen was dat ik die vlucht moest bevestigen!
In ieder geval, ik denk dat vele collega's een uitgebreid verslag verwachten van jullie, beried julie dan maar al voor... -
20 Oktober 2005 - 07:33
Wis:
Mooi!..hoopgevend!..
'k Blijf duimen voor de 4x4, en voor jullie verwerkingsvermogen!
Tot de volgende!!.. -
20 Oktober 2005 - 11:01
Serge:
't Is inderdaad om een krop in de keel te krijgen wanneer je de verhalen leest, dit zou meer en meer bij ons in de klassen gevolgd moeten worden, zodat we beseffen in wat voor een luxeparadijs we wonen. Geniet er nog van en tot binnenkort ... -
20 Oktober 2005 - 13:34
Agnes:
Jullie verhalen zijn herkenbaar en even schrijnend als deze die ik gisteravond hoorde via een getuigenis uit Burundi - partner OAG
Sinds de onafhankelijkheid in 1962 kende Burundi verschillende politieke conflicten. Oorlog bracht het land aan de rand van de afgrond. Nu is er een wapenstilstand, maar de vrede is broos. Zullen de recente verkiezingen voor meer stabiliteit zorgen? 11 11 11 partner OAG, het Observatoire de l'Action Gouvernementale is een jonge organisatie en staat voor een goed bestuur als basis voor duurzame vrede. Met behulp van multimedia leerden we een beetje de toestand in Burundi begrijpen en werden de initiatieven van OAG toegelicht.
Spreker:Mevr.Pascasie Kana'
Een heel intersante bijdrage waarbij ik steeds vergelijkingen maakte met jullie verhalen. De boodschap om hulp lag in het bezorgen of aanleggen van fondsen maar vooral ook in de vraag naar planning, opvolging en evaluatie van gesteunde projecten.
Vaak loopt het doel hierdoor vast. Dus dit is nog maar het begin. -
20 Oktober 2005 - 18:34
Bob:
Is het niet logisch dat de kinderen en leerkarchten vragen om materialen en infrastructuur te krijgen van het rijke westen?
Ik denk dat de fair trade in de scholen nuttige bijdragen kunnen leveren. -
20 Oktober 2005 - 20:13
Mama:
het is bijna zo ver.Ik ga nu niet filosoferen,dat is al genoeg gebeurd.Maar al wat er geschreven is en de foto,s hebben me meer kippenvel, traantjes en kroppekens gegeven dan je kan geloven.Nkosi sikelele Africa dat roept weemoed op.Jullie zullen heel wat te verwerken hebben en vooral jij Lindake .Als Afrika je in de greep heeft, laat het je nooit meer los.P.S Nel heeft bronchitis.Kusjes -
21 Oktober 2005 - 09:51
Tante Rita:
nog enkele gewone berichtjes .eli en sena stellen het prima eli had vandaag forum en is verkleed als spook naar school en sena is in haar schouts-uniform het is vandaag dag van de jeugdbeweging. Voor Maud mogen jullie gerust nog een tijdje weg blijven want ze zal eli niet goed kunnen missen ,ze laat hem niet meer los, eli troost haar ik kom toch alle dagen Maudje. Ze vindt zijn oortjes toch wel de beste en zo liggen ze dan samen in de zetel naar muis te kijken.We hopen dat jullie de tocht naar Johannesburg goed hebben doorstaan.We wensen jullie een rustige vlucht met toch wel een beetje slaap en dan tot zondag!!! t'is hier ondertussen wel herfst geworden groetjes van iedereen hier en dikke knuffels van sena en eli en als niemand het ziet of hoort dikke kussen! -
21 Oktober 2005 - 11:49
Wis:
Dankjewel, voor jullie trouwe, boeiende, aangrijpende...verslagen..
Als er hier in België ooit een 'voorstelling' wordt gegeven, wil ik er heel graag bij zijn!
Benieuwd nog naar jullie 'laatste' ervaringen, wil ik toch alvast een 'safe flight' wensen...een behouden thuiskomst!!...enne, ja, hier ís 't nu 'echt Belgisch herfstweer'...kwestie van mentaal te kunnen voorbereiden...('t is lang mooi geweest...we mogen niet klagen!)
Tot binnenkort! -
21 Oktober 2005 - 11:49
Wis:
Dankjewel, voor jullie trouwe, boeiende, aangrijpende...verslagen..
Als er hier in België ooit een 'voorstelling' wordt gegeven, wil ik er heel graag bij zijn!
Benieuwd nog naar jullie 'laatste' ervaringen, wil ik toch alvast een 'safe flight' wensen...een behouden thuiskomst!!...enne, ja, hier ís 't nu 'echt Belgisch herfstweer'...kwestie van mentaal te kunnen voorbereiden...('t is lang mooi geweest...we mogen niet klagen!)
Tot binnenkort!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
