When the gods hate a person, ...

When the gods hate a person,they will make him a teacher

…stond te lezen op het bord in de leraarskamer van de school van Mabibi. We vonden dit een vreemde boodschap omwille van het contrast met de enthousiaste directrice en de gemotiveerde leerkrachten. We zoeken de betekenis ervan verder uit!

Om 8 uur waren we reeds paraat in het computerlokaal van het Educational Center. We kregen een halfuur de tijd om onze persoonlijke mails alsook de weblog te lezen. We werden er opnieuw aan herinnerd dat het hier internet op z’n Afrikaans is. Dus met veel wachten. We leerden ook dat het woord Linda in de zoeloetaal ‘wachten’ betekent.

James, de computerspecialist (in die betekenis dat hij een computer kan aan- en uitzetten) en onze gids voor één dag, was in bijzondere mate geïnteresseerd in de sportschoenen die Bruno droeg. Hij bleef een hele dag aandringen om deze schoenen te krijgen. Poor guy.

Om 9 uur vertrokken we samen met de zeer dynamische en opgewekte directrice naar de Mabibi-school.
De Mabibi school ligt in een natuurreservaat.
Een tocht vol met avonturen. Na 500m bevonden we ons reeds op de ‘dirt roads’ die kilometer bij kilometer de behendigheid van de bestuurder en de technische kwaliteiten van de 4x4 op de proef stelde. Heel veel gehobbel, spinnende wielen, schuiven door het zand, behoedzaam een zanderige helling opkruipen en met de remmen dicht de helling weer afglijden. Ons plezier kon niet op, nog meer door de prachtige omgeving die we doorkruisten. Onderweg werden we verrast door een éénrichtingszandweg! Aan een gemiddelde snelheid van ongeveer 15km/u bereikten we na iets meer dan een anderhalf uur Mabibi-dorp.

Onderweg vertelde de directrice dat ze sinds juli 2005 over elektriciteit en stromend water beschikken. Voorheen gingen leerkrachten en kinderen naar het meer om daar water te drinken. Wanneer kinderen met klei willen werken, wordt die uit het meer gevist.

Ernstiger wordt het verhaal wanneer blijkt dat de vrachtwagen met het voedsel (zoals voorzien volgens het Voedselhulpprogramma) er niet in geslaagd is om Mabibi te bereiken. Deze week zullen de kinderen geen eten krijgen.
Misschien komt de vrachtwagen vrijdag…

Vorige week donderdag viel een meisje van de eerste klas flauw van de honger tijdens het onthaalmoment. Na onderzoek in het ziekenhuis bleek ze ook nog wormen te hebben in haar darmen die de weinige reserves die ze had, ook deden verdwijnen. Je stelt je toch vragen dat kinderen zonder eten nog in staat kunnen zijn om te leren. Maslow zou hier werken aan hebben met zijn behoeftenpiramide!

Gelukkig was het vandaag ‘pension day’. Vandaag ontvangen de grootouders hun pensioen. Gelijktijdig wordt dan een markt georganiseerd waar ze het weinige geld onmiddellijk verbruiken. Gelukkig voor deze kinderen konden ze vandaag tijdens de middagpauze even naar hun grootouders lopen in de hoop dat er iets te eten viel. Zo zagen we kinderen terugkeren met enkel een waterijsje in een plastic zakje… .



We bezochten het marktje waar plastic potjes, dekens tot vlees verkocht werden in de verschroeiende zon (’t was warm vandaag. Onze directrice stelde dat het te koud was om de krokodillen op het strand te zien zonnen!).
Met een pensioen van zo’n 600 rand per maand geraak je niet ver. In Mabibi is geen winkel, het transport naar Mbanzwana kost 40 rand per enkele rit. Er is één auto in het dorp die één keer per dag naar Mbanzwana rijdt; als je die mist moet je een dag wachten.

Transport blijft hier dus een ernstig probleem. In Mabibi zitten enkele kinderen die allang naar het secundair onderwijs hadden kunnen gaan, maar het transport niet kunnen betalen. Ze blijven dan nog een paar jaar langer op de lagere school. Jongens van meer dan 16 jaar op de schoolbanken zijn geen uitzondering.
Dan was er die ene jongen, vijftien jaar en leerling van de derde klas, de knieën tegen de kin, ongemakkelijk geperst in het bankje.
“Hij doet dit leerjaar voor de derde keer en hij heeft het nog altijd moeilijk. Misschien moet hij volgend jaar maar mee naar de vierde klas. Speciaal onderwijs zou goed voor hem zijn, maar dat is veel te ver voor de mensen. Internaat kan ook niet. Onbetaalbaar.”


Wat een verschil met het schoolbezoek van gisteren! Een zeer dynamische directrice, spontane kinderen en betrokken leerkrachten. We blijven in het armere deel van Zuid-Afrika en dat merken we onder meer aan de eerder beperkte didactische mogelijkheden. Bij een outputmeting moeten we ons toch vragen stellen bij het onderwijsniveau.
Het schooljaar is hier bijna afgerond en de kinderen van het eerste leerjaar kennen de letters van A tot J.
Ze zitten wel met 54 in de klas en kennen ook het Zoeloe-alfabet. Voor we hier conclusies aan vastknopen moeten we hier enkele bedenkingen meegeven. De Zoeloes hebben een voornamelijk orale cultuur. Liederen worden gezongen door de meester-verteller.
Als de kinderen om zes uur thuis komen is het donker. In de meeste hutten is geen verlichting, enkel kaarslicht. Kaarsen zijn duur, de weduwen van Mbazwana moeten drie maanden verder met zes kaarsen.
Wanneer lees je dan, na school?

De kinderen van de vijfde en zesde klas gingen aan de slag om tekeningen te maken voor de vlaamse partnerschool. Over de pengreep maken de mensen zich hier niet druk; Als je moet tekenen met een potlood van 3cm lang is dat niet aan de orde.
In de zevende klas kregen we een duidelijk kippenvelmoment.
“We willen een liedje zingen voor onze bezoekers.”
Driestemmig. Zo mooi dat er toch weer tranen kwamen. In al hun ellende toch de kracht hebben om zoveel moois te laten zien.

Fondsen genereren is belangrijk en daarin zijn de mensen Afrikaans-creatief!
Op school worden GSM’s opgeladen voor 5 rand, CV’s getypt, kostuums verhuurd en schoonheidswedstrijden gehouden.


Opmerkelijk was ook de vaststelling dat hun schoolvisie vermeld wordt op een grote plantenbak voor de schoolpoort. Creatief idee, geen papieren versie ergens verborgen in een duistere kast maar wel een engagement naar de buitenwereld!

Tijdens de vergadering met de leerkrachten werd de presentatie van de gemeenteschool van Zingem toegelicht. Hun materiaal werd gedetailleerd bekeken en na een tijdje gewenning werd er heel wat heen-en-weergepraat in het Zoeloe.
De skoebiedoes waren een succes. Minutenlang bestudeerden de leerkrachten de techniek.
“Onze kinderen vlechten ook zo, maar dan met gras;”

Tijdens de terugrit was het even andere koek. Na 200 meter reden we ons hopeloos vast op een helling. Bruno probeerde vooruit en achteruit, maar het enige gevolg was rokende rubber en dieper wegzakken in het zand. Met de handen het zand weggraven was geen ‘duurzame’ oplossing. Gelukkig sprongen enkele kinderen uit het ‘niets’ ter hulp met een hak om de wielen vrij te maken. Ook dit hielp onvoldoende, omdat Bruno er bleef in slagen om de wielen vast te rijden. Gelukkig was onze James aanwezig. Hij sleurde met zeer grote takken die hij voor de vier wielen legde en na enkele pogingen lukte het ons eindelijk om onze reis verder te zetten. De kinderen kregen ondertussen van Linda een chocoladekoekje. Sinterklaas kon hieraan een ‘poepje’ ruiken.

Vanavond genoten van heerlijke Linda-spaghetti en straks steken we een kampvuur aan om de nacht in te gaan. Morgen staan twee schoolbezoeken op het programma. We moeten ons alvast voorbereiden op het gegeven dat de kinderen van de beide scholen geen blanken hebben gezien. Wellicht wordt morgen opnieuw een dagje met een groot zoo-gehalte.