When the gods hate a person, ...
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jos
19 Oktober 2005 | Zuid-Afrika, Mbazwana
When the gods hate a person,they will make him a teacher
…stond te lezen op het bord in de leraarskamer van de school van Mabibi. We vonden dit een vreemde boodschap omwille van het contrast met de enthousiaste directrice en de gemotiveerde leerkrachten. We zoeken de betekenis ervan verder uit!
Om 8 uur waren we reeds paraat in het computerlokaal van het Educational Center. We kregen een halfuur de tijd om onze persoonlijke mails alsook de weblog te lezen. We werden er opnieuw aan herinnerd dat het hier internet op z’n Afrikaans is. Dus met veel wachten. We leerden ook dat het woord Linda in de zoeloetaal ‘wachten’ betekent.
James, de computerspecialist (in die betekenis dat hij een computer kan aan- en uitzetten) en onze gids voor één dag, was in bijzondere mate geïnteresseerd in de sportschoenen die Bruno droeg. Hij bleef een hele dag aandringen om deze schoenen te krijgen. Poor guy.
Om 9 uur vertrokken we samen met de zeer dynamische en opgewekte directrice naar de Mabibi-school.
De Mabibi school ligt in een natuurreservaat.
Een tocht vol met avonturen. Na 500m bevonden we ons reeds op de ‘dirt roads’ die kilometer bij kilometer de behendigheid van de bestuurder en de technische kwaliteiten van de 4x4 op de proef stelde. Heel veel gehobbel, spinnende wielen, schuiven door het zand, behoedzaam een zanderige helling opkruipen en met de remmen dicht de helling weer afglijden. Ons plezier kon niet op, nog meer door de prachtige omgeving die we doorkruisten. Onderweg werden we verrast door een éénrichtingszandweg! Aan een gemiddelde snelheid van ongeveer 15km/u bereikten we na iets meer dan een anderhalf uur Mabibi-dorp.
Onderweg vertelde de directrice dat ze sinds juli 2005 over elektriciteit en stromend water beschikken. Voorheen gingen leerkrachten en kinderen naar het meer om daar water te drinken. Wanneer kinderen met klei willen werken, wordt die uit het meer gevist.
Ernstiger wordt het verhaal wanneer blijkt dat de vrachtwagen met het voedsel (zoals voorzien volgens het Voedselhulpprogramma) er niet in geslaagd is om Mabibi te bereiken. Deze week zullen de kinderen geen eten krijgen.
Misschien komt de vrachtwagen vrijdag…
Vorige week donderdag viel een meisje van de eerste klas flauw van de honger tijdens het onthaalmoment. Na onderzoek in het ziekenhuis bleek ze ook nog wormen te hebben in haar darmen die de weinige reserves die ze had, ook deden verdwijnen. Je stelt je toch vragen dat kinderen zonder eten nog in staat kunnen zijn om te leren. Maslow zou hier werken aan hebben met zijn behoeftenpiramide!
Gelukkig was het vandaag ‘pension day’. Vandaag ontvangen de grootouders hun pensioen. Gelijktijdig wordt dan een markt georganiseerd waar ze het weinige geld onmiddellijk verbruiken. Gelukkig voor deze kinderen konden ze vandaag tijdens de middagpauze even naar hun grootouders lopen in de hoop dat er iets te eten viel. Zo zagen we kinderen terugkeren met enkel een waterijsje in een plastic zakje… .
We bezochten het marktje waar plastic potjes, dekens tot vlees verkocht werden in de verschroeiende zon (’t was warm vandaag. Onze directrice stelde dat het te koud was om de krokodillen op het strand te zien zonnen!).
Met een pensioen van zo’n 600 rand per maand geraak je niet ver. In Mabibi is geen winkel, het transport naar Mbanzwana kost 40 rand per enkele rit. Er is één auto in het dorp die één keer per dag naar Mbanzwana rijdt; als je die mist moet je een dag wachten.
Transport blijft hier dus een ernstig probleem. In Mabibi zitten enkele kinderen die allang naar het secundair onderwijs hadden kunnen gaan, maar het transport niet kunnen betalen. Ze blijven dan nog een paar jaar langer op de lagere school. Jongens van meer dan 16 jaar op de schoolbanken zijn geen uitzondering.
Dan was er die ene jongen, vijftien jaar en leerling van de derde klas, de knieën tegen de kin, ongemakkelijk geperst in het bankje.
“Hij doet dit leerjaar voor de derde keer en hij heeft het nog altijd moeilijk. Misschien moet hij volgend jaar maar mee naar de vierde klas. Speciaal onderwijs zou goed voor hem zijn, maar dat is veel te ver voor de mensen. Internaat kan ook niet. Onbetaalbaar.”
Wat een verschil met het schoolbezoek van gisteren! Een zeer dynamische directrice, spontane kinderen en betrokken leerkrachten. We blijven in het armere deel van Zuid-Afrika en dat merken we onder meer aan de eerder beperkte didactische mogelijkheden. Bij een outputmeting moeten we ons toch vragen stellen bij het onderwijsniveau.
Het schooljaar is hier bijna afgerond en de kinderen van het eerste leerjaar kennen de letters van A tot J.
Ze zitten wel met 54 in de klas en kennen ook het Zoeloe-alfabet. Voor we hier conclusies aan vastknopen moeten we hier enkele bedenkingen meegeven. De Zoeloes hebben een voornamelijk orale cultuur. Liederen worden gezongen door de meester-verteller.
Als de kinderen om zes uur thuis komen is het donker. In de meeste hutten is geen verlichting, enkel kaarslicht. Kaarsen zijn duur, de weduwen van Mbazwana moeten drie maanden verder met zes kaarsen.
Wanneer lees je dan, na school?
De kinderen van de vijfde en zesde klas gingen aan de slag om tekeningen te maken voor de vlaamse partnerschool. Over de pengreep maken de mensen zich hier niet druk; Als je moet tekenen met een potlood van 3cm lang is dat niet aan de orde.
In de zevende klas kregen we een duidelijk kippenvelmoment.
“We willen een liedje zingen voor onze bezoekers.”
Driestemmig. Zo mooi dat er toch weer tranen kwamen. In al hun ellende toch de kracht hebben om zoveel moois te laten zien.
Fondsen genereren is belangrijk en daarin zijn de mensen Afrikaans-creatief!
Op school worden GSM’s opgeladen voor 5 rand, CV’s getypt, kostuums verhuurd en schoonheidswedstrijden gehouden.
Opmerkelijk was ook de vaststelling dat hun schoolvisie vermeld wordt op een grote plantenbak voor de schoolpoort. Creatief idee, geen papieren versie ergens verborgen in een duistere kast maar wel een engagement naar de buitenwereld!
Tijdens de vergadering met de leerkrachten werd de presentatie van de gemeenteschool van Zingem toegelicht. Hun materiaal werd gedetailleerd bekeken en na een tijdje gewenning werd er heel wat heen-en-weergepraat in het Zoeloe.
De skoebiedoes waren een succes. Minutenlang bestudeerden de leerkrachten de techniek.
“Onze kinderen vlechten ook zo, maar dan met gras;”
Tijdens de terugrit was het even andere koek. Na 200 meter reden we ons hopeloos vast op een helling. Bruno probeerde vooruit en achteruit, maar het enige gevolg was rokende rubber en dieper wegzakken in het zand. Met de handen het zand weggraven was geen ‘duurzame’ oplossing. Gelukkig sprongen enkele kinderen uit het ‘niets’ ter hulp met een hak om de wielen vrij te maken. Ook dit hielp onvoldoende, omdat Bruno er bleef in slagen om de wielen vast te rijden. Gelukkig was onze James aanwezig. Hij sleurde met zeer grote takken die hij voor de vier wielen legde en na enkele pogingen lukte het ons eindelijk om onze reis verder te zetten. De kinderen kregen ondertussen van Linda een chocoladekoekje. Sinterklaas kon hieraan een ‘poepje’ ruiken.
Vanavond genoten van heerlijke Linda-spaghetti en straks steken we een kampvuur aan om de nacht in te gaan. Morgen staan twee schoolbezoeken op het programma. We moeten ons alvast voorbereiden op het gegeven dat de kinderen van de beide scholen geen blanken hebben gezien. Wellicht wordt morgen opnieuw een dagje met een groot zoo-gehalte.
…stond te lezen op het bord in de leraarskamer van de school van Mabibi. We vonden dit een vreemde boodschap omwille van het contrast met de enthousiaste directrice en de gemotiveerde leerkrachten. We zoeken de betekenis ervan verder uit!
Om 8 uur waren we reeds paraat in het computerlokaal van het Educational Center. We kregen een halfuur de tijd om onze persoonlijke mails alsook de weblog te lezen. We werden er opnieuw aan herinnerd dat het hier internet op z’n Afrikaans is. Dus met veel wachten. We leerden ook dat het woord Linda in de zoeloetaal ‘wachten’ betekent.
James, de computerspecialist (in die betekenis dat hij een computer kan aan- en uitzetten) en onze gids voor één dag, was in bijzondere mate geïnteresseerd in de sportschoenen die Bruno droeg. Hij bleef een hele dag aandringen om deze schoenen te krijgen. Poor guy.
Om 9 uur vertrokken we samen met de zeer dynamische en opgewekte directrice naar de Mabibi-school.
De Mabibi school ligt in een natuurreservaat.
Een tocht vol met avonturen. Na 500m bevonden we ons reeds op de ‘dirt roads’ die kilometer bij kilometer de behendigheid van de bestuurder en de technische kwaliteiten van de 4x4 op de proef stelde. Heel veel gehobbel, spinnende wielen, schuiven door het zand, behoedzaam een zanderige helling opkruipen en met de remmen dicht de helling weer afglijden. Ons plezier kon niet op, nog meer door de prachtige omgeving die we doorkruisten. Onderweg werden we verrast door een éénrichtingszandweg! Aan een gemiddelde snelheid van ongeveer 15km/u bereikten we na iets meer dan een anderhalf uur Mabibi-dorp.
Onderweg vertelde de directrice dat ze sinds juli 2005 over elektriciteit en stromend water beschikken. Voorheen gingen leerkrachten en kinderen naar het meer om daar water te drinken. Wanneer kinderen met klei willen werken, wordt die uit het meer gevist.
Ernstiger wordt het verhaal wanneer blijkt dat de vrachtwagen met het voedsel (zoals voorzien volgens het Voedselhulpprogramma) er niet in geslaagd is om Mabibi te bereiken. Deze week zullen de kinderen geen eten krijgen.
Misschien komt de vrachtwagen vrijdag…
Vorige week donderdag viel een meisje van de eerste klas flauw van de honger tijdens het onthaalmoment. Na onderzoek in het ziekenhuis bleek ze ook nog wormen te hebben in haar darmen die de weinige reserves die ze had, ook deden verdwijnen. Je stelt je toch vragen dat kinderen zonder eten nog in staat kunnen zijn om te leren. Maslow zou hier werken aan hebben met zijn behoeftenpiramide!
Gelukkig was het vandaag ‘pension day’. Vandaag ontvangen de grootouders hun pensioen. Gelijktijdig wordt dan een markt georganiseerd waar ze het weinige geld onmiddellijk verbruiken. Gelukkig voor deze kinderen konden ze vandaag tijdens de middagpauze even naar hun grootouders lopen in de hoop dat er iets te eten viel. Zo zagen we kinderen terugkeren met enkel een waterijsje in een plastic zakje… .
We bezochten het marktje waar plastic potjes, dekens tot vlees verkocht werden in de verschroeiende zon (’t was warm vandaag. Onze directrice stelde dat het te koud was om de krokodillen op het strand te zien zonnen!).
Met een pensioen van zo’n 600 rand per maand geraak je niet ver. In Mabibi is geen winkel, het transport naar Mbanzwana kost 40 rand per enkele rit. Er is één auto in het dorp die één keer per dag naar Mbanzwana rijdt; als je die mist moet je een dag wachten.
Transport blijft hier dus een ernstig probleem. In Mabibi zitten enkele kinderen die allang naar het secundair onderwijs hadden kunnen gaan, maar het transport niet kunnen betalen. Ze blijven dan nog een paar jaar langer op de lagere school. Jongens van meer dan 16 jaar op de schoolbanken zijn geen uitzondering.
Dan was er die ene jongen, vijftien jaar en leerling van de derde klas, de knieën tegen de kin, ongemakkelijk geperst in het bankje.
“Hij doet dit leerjaar voor de derde keer en hij heeft het nog altijd moeilijk. Misschien moet hij volgend jaar maar mee naar de vierde klas. Speciaal onderwijs zou goed voor hem zijn, maar dat is veel te ver voor de mensen. Internaat kan ook niet. Onbetaalbaar.”
Wat een verschil met het schoolbezoek van gisteren! Een zeer dynamische directrice, spontane kinderen en betrokken leerkrachten. We blijven in het armere deel van Zuid-Afrika en dat merken we onder meer aan de eerder beperkte didactische mogelijkheden. Bij een outputmeting moeten we ons toch vragen stellen bij het onderwijsniveau.
Het schooljaar is hier bijna afgerond en de kinderen van het eerste leerjaar kennen de letters van A tot J.
Ze zitten wel met 54 in de klas en kennen ook het Zoeloe-alfabet. Voor we hier conclusies aan vastknopen moeten we hier enkele bedenkingen meegeven. De Zoeloes hebben een voornamelijk orale cultuur. Liederen worden gezongen door de meester-verteller.
Als de kinderen om zes uur thuis komen is het donker. In de meeste hutten is geen verlichting, enkel kaarslicht. Kaarsen zijn duur, de weduwen van Mbazwana moeten drie maanden verder met zes kaarsen.
Wanneer lees je dan, na school?
De kinderen van de vijfde en zesde klas gingen aan de slag om tekeningen te maken voor de vlaamse partnerschool. Over de pengreep maken de mensen zich hier niet druk; Als je moet tekenen met een potlood van 3cm lang is dat niet aan de orde.
In de zevende klas kregen we een duidelijk kippenvelmoment.
“We willen een liedje zingen voor onze bezoekers.”
Driestemmig. Zo mooi dat er toch weer tranen kwamen. In al hun ellende toch de kracht hebben om zoveel moois te laten zien.
Fondsen genereren is belangrijk en daarin zijn de mensen Afrikaans-creatief!
Op school worden GSM’s opgeladen voor 5 rand, CV’s getypt, kostuums verhuurd en schoonheidswedstrijden gehouden.
Opmerkelijk was ook de vaststelling dat hun schoolvisie vermeld wordt op een grote plantenbak voor de schoolpoort. Creatief idee, geen papieren versie ergens verborgen in een duistere kast maar wel een engagement naar de buitenwereld!
Tijdens de vergadering met de leerkrachten werd de presentatie van de gemeenteschool van Zingem toegelicht. Hun materiaal werd gedetailleerd bekeken en na een tijdje gewenning werd er heel wat heen-en-weergepraat in het Zoeloe.
De skoebiedoes waren een succes. Minutenlang bestudeerden de leerkrachten de techniek.
“Onze kinderen vlechten ook zo, maar dan met gras;”
Tijdens de terugrit was het even andere koek. Na 200 meter reden we ons hopeloos vast op een helling. Bruno probeerde vooruit en achteruit, maar het enige gevolg was rokende rubber en dieper wegzakken in het zand. Met de handen het zand weggraven was geen ‘duurzame’ oplossing. Gelukkig sprongen enkele kinderen uit het ‘niets’ ter hulp met een hak om de wielen vrij te maken. Ook dit hielp onvoldoende, omdat Bruno er bleef in slagen om de wielen vast te rijden. Gelukkig was onze James aanwezig. Hij sleurde met zeer grote takken die hij voor de vier wielen legde en na enkele pogingen lukte het ons eindelijk om onze reis verder te zetten. De kinderen kregen ondertussen van Linda een chocoladekoekje. Sinterklaas kon hieraan een ‘poepje’ ruiken.
Vanavond genoten van heerlijke Linda-spaghetti en straks steken we een kampvuur aan om de nacht in te gaan. Morgen staan twee schoolbezoeken op het programma. We moeten ons alvast voorbereiden op het gegeven dat de kinderen van de beide scholen geen blanken hebben gezien. Wellicht wordt morgen opnieuw een dagje met een groot zoo-gehalte.
-
19 Oktober 2005 - 06:28
DIRKS:
Ik heb hier maar één woord voor: aangrijpend -
19 Oktober 2005 - 10:29
Wis:
Stil word ik hiervan...én, laten bezinken! Als dat voor mij hier, vanuit België al zo is, hoe indrukwekkend moet dat voor jullie niet zijn, er zo middenin...
Keep things together!
'k Blijf jullie volgen!! -
19 Oktober 2005 - 13:19
Dirk:
Schitterende foto toch! de boom in de bak staat misschien zelfs mooi symbool voor de dynamiek die bij het 'pedagogisch project' past ...
vandaag overigens een zorgdag begeleid en gesuggereerd om de afbeelding van de dieren (je weet wel: de aap, de olifant, de vis, de kikker ... die om het snelst in de boom dienen te klimmen) te vergroten en in de schoolhal op te hangen, als veruiterlijking van hun visie!
Zo zie je maar, twee werelden en misschien niet eens zo ver uit elkaar ...
overigens, "toch een beetje jaloers?" vroeg mijn vrouw toen ik weer eens vol enthousiasme jullie avonturen uit de doeken deed ... "een beetje?????" -
19 Oktober 2005 - 15:56
Henri:
Hoe meer berichten ik lees hoe indrukwekkender het beeld van dit niet te vatten land en jullie avontuur wordt. Ik word overweldigd door de hoeveelheid aan korte items die niet zozeer een fait divers zijn maar een verhaal op zich. Van velen ervan wil ik graag nog veel meer horen dan jullie nu kunnen schrijven.
Hoe spelen jullie het klaar om zoveel intense belevenissen op een of andere manier als puzzelstukjes samen te leggen in één groot schilderij? Ik vermoed dat jullie nog slapeloze (verwerkings-)nachten zullen krijgen. Voel me alleen gesterkt in een jaren oude droom dat ik eens naar Afrika moet. -
19 Oktober 2005 - 18:06
Eli:
Hallo mama,het is hier erg erg leuk,ze zorgen hier goed voor mij.En Maud is ookal erg ZOT zoals Sena altijd al doet.Er wordt nog een MATCH gespeeld,CHAMPIONS LEAGE|ANDERLECHT-LIVERPOOL.ZE DENKEN DAT HET ANDERLECHT 0-2 LIVERPOOL EINDE -
19 Oktober 2005 - 18:18
Sena:
dag mama, met mij gaat het goed ik ben vandaag naar ratalan geweest 'twas leuk vanavond zijn we naar de tandarts geweest zonder spuitje heeft ze gaatjes gevuld ik was flink het deed geen pijn .in de school leren we nu over roofvogels en over de duizend.Maud wordt altijd maar zotter. tante rita vertelt elke dag wat jullie schrijven en we kijken naar de foto's we vinden het wel erg voor de kinderen dat ze honger hebben.eli vindt het raar dat er zoveel zwartjes in zuid afrika wonen en bijna geen blanken. vele dikke kusjes en tot zondag!ook groetjes van tante rita en nonkel eric en al de rest die hier zijn. -
19 Oktober 2005 - 18:57
Rita:
Zeer boeiende lectuur, jullie verslagen... Zo beeldend en vol enthousiasme geschreven.
Zorg goed voor elkaar. Ik blijf jullie volgen in de vaste overuiging ook ooit eens... -
19 Oktober 2005 - 20:28
Mama:
Alles o.k hoor.Alleen een beetje moe,ja de bladeren vallen he.I k ben wel erg beschaamd dat ik alle dagen zo lekker kan eten.Voor jou zal de Gospelmis wel geweldig e indruk gemaakt hebben.Een hele dikke zoen en tot volgende week.Ik blijf jullie dagelijks volgen en val van de ene verbazing in de andere .Het is wel wat anders dan Lubum en Buja -
19 Oktober 2005 - 20:47
Mama:
P.S.Al twee telefoontjes met je ventje gedaan.Ik wou een fles Champagne laten meebrengen maar ik vind dat niet zo gepast,dan beter een fles Kaapse Pracht (ALDI
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
